Wystawy

Tematyka wystawy

Wystawa prezentowała współczesny i historyczny obraz dawnej elektrowni miejskiej (dzisiejszej Elektrociepłowni Garbary) oraz potencjał dziedzictwa tego obiektu. W tytule wystawy nawiązano do pierwotnej funkcji zakładu, ze świadomością nieuchronnej zmiany oblicza tego miejsca znajdującego się w swoistym momencie zawieszenia pomiędzy wygaszeniem działalności, a spodziewanym nowym otwarciem.

Historia Elektrowni Garbary to historia niedokończona, potencjalna. W przedwojennym Poznaniu monumentalny symbol nowoczesności i modernizmu dziś kojarzyć się może jedynie z biało-czerwonym kominem, widocznym z wielu perspektyw. Postindustrialna przestrzeń na Ostrowie Tumskim żyje na uboczu miasta, oddzielona rzeką i torami kolejowymi. Stawia przed odbiorcą pytania o miejską tożsamość, o potencjał dziedzictwa, a przede wszystkim o ludzką wrażliwość i odpowiedzialność za miejsca o bogatym, lecz niezdefiniowanym potencjale dziedzictwa.

Na wystawie twórcy za pomocą współczesnych, intrygujących zdjęć obiektu, instalacji wizualnej, narracji i innych środków wyrazu stawiali pytania o genius loci Elektrociepłowni, o wartości jakie kryje ta przestrzeń. Jej oryginalność tworzą cenne zabytki sztuki inżynieryjnej, fragmenty pierwotnej, modernistycznej architektury, natura, ludzie, oraz nuta tajemnicy.
Wystawa ukazywała Elektrownię Garbary jako obiekt wpisujący się w szerszy proces przemian w społecznej i urbanistycznej tkance miasta. Dziedzictwo poprzemysłowe, jak argumentuje Ewa Rewers, może być ważnym punktem startu do dyskusji o nowych koncepcjach miejskości w XXI wieku. Korzystając z teorii „historii potencjalnej” Arielly Azoulay można w tym dziedzictwie szukać nowych, pozytywnych możliwości, które prowadzą do współdziałania i koegzystencji różnych podmiotów.

Aranżacja

Pierwszą część wystawy stanowiła instalacja pozwalająca za pomocą współczesnych, wielkoformatowych zdjęć oraz sugestywnej oprawy dźwiękowej przybliżyć odbiorcy atmosferę miejsca stanowiącego centrum zarządzania Elektrociepłownią. Druga część tonąca w półmroku prezentowała narrację historyczną o początkach i dalszych losach Elektrowni. Zastosowano tu ekspozytory w postaci plansz narracyjnych, klocków i pocztówek z historycznymi zdjęciami dostępnymi do pobrania dla każdego zwiedzającego. Ostatnim elementem wystawy był autorski cykl fotografii ukazujących współczesne, różnorodne oblicza tego miejsca autorstwa Michała Sity.

Wydarzeniami dodatkowymi były prowadzone na terenie Elektrociepłowni wycieczki współprowadzone przez byłych pracowników zakładu, a także zorganizowana w Bramie Poznania sesja Forum Dziedzictwa Sztuki Inżynieryjnej.