Kolegiata
W książęcym przywileju lokacyjnym miasta Poznania przewidziano założenie miejskiego kościoła parafialnego, który otrzymał wezwanie św. Marii Magdaleny. Do połowy XV wieku patronat nad świątynią sprawowały poznańskie dominikanki. W tym czasie kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożaru, po którym wymagał odbudowy. Opiekę nad nim objął osobiście król Kazimierz Jagiellończyk. W 1555 roku Król Zygmunt August nadał przywilej, w którym przekazał patronat nad kościołem miejskim (będącym już wówczas kolegiatą) magistratowi miasta Poznania.
Kolegiata była głównym kościołem miasta, chlubą, świadectwem i symbolem zamożności jego mieszkańców, a także nekropolią wszystkich znaczących rodzin mieszczańskich. Wnętrze kościoła odzwierciedlało stan i status miasta i jego mieszkańców. Kaplice fundowane były przez najzamożniejszych, zaś całe wnętrze stanowiło swoistą ekspozycję dzieł lokalnych mistrzów cechowych. Wieża kolegiaty zwieńczona strzelistym gotyckim hełmem tworzyła ważny akcent w sylwetce miasta – razem z ratuszem i murami była wyrazem znaczenia społeczności miejskiej.
Żyjąc w mieście, jedynie część mieszkańców osiągała zamożność, wykształcenie i niezależność. Niepewność losu, liczne epidemie, zagrożenia najazdami i wojnami, ale także niezwykle silna rola polityczno-gospodarcza Kościoła sprawiały, że społeczność miejska zwrócona była ku Bogu. Gotycka budowla sakralna stała się odzwierciedleniem obrazu świata – strzelistość ścian, wertykalizm wszystkich niemal elementów kierowały wzrok ku niebu i uświadamiały wszechmoc Stwórcy.
Ilustracja ze zbiorów Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Poznaniu