Eugenia Piasecka-Zeylandowa

Eugenia Piasecka razem z mężem Januszem Zeylandem tworzyła zgrany duet naukowy. Para poznała się w pracy – obydwoje byli zatrudnieni na Uniwersytecie Poznańskim.

Lato 1925 roku Eugenia spędziła w Instytucie Pasteura w Paryżu, poznając najnowsze metody badań bakteriologicznych. W tym samym czasie jej maż prowadził badania naukowe na Uniwersytecie Paryskim. Tam zainteresował się szczepionką przeciw gruźlicy BCG. Otrzymał też darmowy szczep szczepionki, który posłużył małżeństwu do prowadzenia dalszych badań. W Polsce gruźlica była wtedy bardzo powszechną chorobą, a śmiertelność z jej powodu była jedną z najwyższych w Europie. Nic dziwnego, że zainteresowanie szczepionką było spore.

Po dwóch latach intensywnych badań Zeylandowie udowodnili skuteczność szczepionki BCG. W 1928 roku rozpoczęli akcję bezpłatnych szczepień dzieci. Eugenia była odpowiedzialna za produkcję i sprawdzanie szczepionki.

Podczas II wojny światowej Zeylandowie zostali przymusowo wysiedleni. Zatrzymali się w Warszawie. Pracowali tam w szpitalu i prowadzili zajęcia w ramach Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich. Ich wspólne życie prywatne i naukowe zakończyła tragiczna śmierć Janusza podczas powstania warszawskiego.

Imię Eugenii i Janusza Zeylandów nadano Wojewódzkiemu Zespołowi Specjalistycznemu Chorób Płuc i Gruźlicy w Poznaniu. Odbyło się to w 50. rocznicę rozpoczęcia przez nich szczepień przeciw gruźlicy.

Wisława Knapowska

Jej biografia jest przykładem wsparcia ze strony rodziny. Knapowska była jedną z piątki rodzeństwa. Bardzo wcześnie stracili rodziców – Wisława miała wówczas 13 lat. Opieki nad nimi podjęła się ciotka. Rodzeństwo Knapowskich wspierało się nawzajem i wspólnie podjęli decyzję, że na studia wyższe pójdzie dwójka z nich: Wisława oraz Roch. Pozostałe siostry pracowały, by móc sfinansować edukację rodzeństwa. Siostry Knapowskie do końca życia mieszkały razem, wspólnie też opiekowały się swoją ciotką.

Helena Szafranówna

Pochodziła z ubogiej rodziny. Jej ojciec był szewcem,      Helena pracowała w jego warsztacie, aby zarobić na opłatę czesnego w szkole. Po skończeniu szkoły średniej pomagała matce w wychowaniu młodszego rodzeństwa. Gdy ojciec poważnie podupadł na zdrowiu, podjęła pracę zarobkową. Do przerwanej nauki wróciła dopiero wtedy, gdy siostry mogły same zarabiać na swoje utrzymanie. Ukończyła szkołę nauczycielską i zdała maturę. W 1922 roku – w wieku 34 lat – rozpoczęła studia biologiczne na Uniwersytecie Poznańskim.