Helena Szafranówna

Długo musiała czekać na spełnienie marzeń o wyższym wykształceniu. W październiku 1922 roku w wieku 34 lat zaczęła studia biologiczne na Uniwersytecie Poznańskim. Jeszcze w ich trakcie rozpoczęła współpracę z prof. Adamem Wodziczką, wybitnym poznańskim botanikiem i propagatorem ochrony przyrody. To pod jego kierunkiem przygotowała swoją pierwszą publikację naukową Łąki nad ujściem Piaśnicy. Stała się ona podstawą utworzenia rezerwatu przyrody na tym terenie.

Następnie wspólnie z prof. Wodziczką badała i opisywała rośliny naczyniowe rosnące w Wielkopolsce. Na podstawie tych badań obroniła w 1932 roku doktorat. Został on następnie opublikowany pt. Przyczynki do historii badań flory poznańskiej.

Była doskonałą pedagożką, zaangażowaną w ochronę przyrody. Na tym polu podejmowała wiele działań. Była nauczycielką i instruktorką harcerską. Prowadziła również Zrzeszenie Kół Opiekunów Miłośników Przyrody. Zaangażowała się w akcję zakładania przyszkolnych ogródków przyrodniczych. Miały być one wykorzystywane w programie nauczania przyrody. Jak sama pisała: Całe grono nauczycielskie i młodzież potrafiłam zaprząc w służbie idei ochrony przyrody i uczynić z niej doniosły czynnik wychowawczy. Pisała też artykuły. Przez pewien czas była redaktorką naczelną „Małego Przyrodnika”, miesięcznika dla młodzieży.

Jej najważniejszym dziełem była inwentaryzacja rezerwatów i pomników przyrody województwa poznańskiego i częściowo Pomorza Zachodniego. Materiał zebrany przez badaczkę stał się podstawą do ukazania się publikacji Wielkopolska w oczach Przyrodnika.