Helena Gajewska

Specjalizowała się w badaniu komórek i tkanek. Już podczas studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim prowadziła samodzielne badania w Zakładzie Histologii. Na tej uczelni uzyskała też doktorat, a w 1920 roku habilitację (jako pierwsza kobieta w Polsce). Uzyskała też możliwość wykładania z zakresu anatomii porównawczej i histologii porównawczej.

Uniwersytet Poznański zaprosił ją do współpracy przy tworzeniu Zakładu Histologii na Wydziale Lekarskim. Helena Gajewska nie tylko zorganizowała pracę zakładu, ale także wyposażyła jego pracownie w niezbędną aparaturę. Kierowała zakładem do 1922 roku. Byłą też członkinią pierwszego składu Rady Wydziału Lekarskiego.

Jej dalszą karierę przerwała poważna choroba psychiczna. Przez rok przebywała na płatnym urlopie. Po tym czasie umieszczona została w Państwowym Zakładzie dla Umysłowo i Nerwowo Chorych w Kobierzynie. Pozostała bez środków do życia. W 1925 roku przyznano jej emeryturę, była jednak na tyle niska, że Rada Wydziału Lekarskiego chciała ją w 1935 roku „z daru łaski” podnieść. Na to nie zgodziło się Ministerstwo Skarbu „z uwagi na brak warunków, zasługujących na szczególne uwzględnienie”.

Po powrocie do zdrowia Helena Gajewska ponownie zaczęła wykładać, jednak już na Uniwersytecie Jagiellońskim.