Rzemieślnicze przedmieścia

Miasto średniowieczne pełniło przede wszystkim funkcję schronienia dla mieszkańców. Jego rozplanowanie odpowiadało społecznym uwarunkowaniom wynikającym z czołowej pozycji zajmowanej przez elity miejskie. Przedmieścia były znacznie bardziej otwarte, zarówno w sensie przestrzennym, jak i społecznym.

Osady ściśle związane z miastem leżące już poza jego murami, ale w bezpośrednim sąsiedztwie, grupowały najczęściej miejską ludność produkcyjną (Garbary, Rybaki itp.) – ich mieszkańcy stanowili trzon poszczególnych cechów (garbarzy, rybaków itp.) i posiadali prawa miejskie. Ich lokalizacja wynikała z potrzeb zawodowych – garbarzom do wykonywania ich profesji niezbędna była obfitość wody, którą znaleźli na wyspie oblanej nurtem Warty i fosą miejską (dzisiejsza ul. Garbary).

Grobla była jedną z wysp na Warcie znajdujących się poza murami miejskimi. Stanowiła jedno z przedmieść Poznania. Pod koniec XIV i w XV stuleciu obszar ten nazywany był Nową Groblą, w odróżnieniu od Grobli Kapitulnej (należącego do Kościoła terenu późniejszego Chwaliszewa). Od końca XV wieku zamieszkana była przez wielu rzemieślników przybywających z terenów Śląska i Niemiec, którzy szybko stali się aktywną i zamożną grupą.