Kościoły na włoską modłę
Wiele spośród najpiękniejszych poznańskich kościołów powstało w okresie baroku, między XVII i XVIII stuleciem. Najzamożniejszymi mecenasami w mieście były w tym czasie zakony. Bogata architektura odpowiadała na rosnące potrzeby wiernych, bywała też narzędziem zmagań katolicyzmu z innymi wyznaniami. Okazałe budowle świadczyły o dobrym imieniu domów zakonnych, które nieraz rywalizowały ze sobą na tym polu. Fundowanie świątyń, klasztorów czy szpitali budziło również nadzieję na zbawienie, i to zarówno wśród mecenasów, jak i architektów.
W tym czasie największy wpływ na architekturę sakralną w Poznaniu mieli Włosi. Jednym z nich był Krzysztof Bonadura Starszy, którego do Poznania zaprosił ród Opalińskich. Wprowadził on w Wielkopolsce nowy typ świątyń, wzorowany na kościołach rzymskich. Właśnie w ten sposób zaprojektował kościół dla zakonu karmelitów bosych. Do dziś góruje on nad wzgórzem Świętego Wojciecha. Bonadura osiadł w Polsce na stałe i wziął ślub z jedną z mieszczek w Grodzisku Wielkopolskim. Później przyjął obywatelstwo Poznania i przewodził tutejszemu cechowi murarzy. Jego dzieło kontynuował syn, Krzysztof Bonadura Młodszy. Sędziwym gotyckim świątyniom Poznania – katedrze i kościołowi Bożego Ciała – młody Włoch nadał barokowe cechy czytelne do dziś.
Barokowy kościół karmelitów na Wzgórzu św. Wojciecha z XVII wieku. Włoscy architekci, Krzysztof Bonadura Starszy i jego syn, wzorowali się na rzymskim kościele Santa Maria della Scala, fot. Jarosław Tritt Italian-style churches
